Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Θα προσπαθήσω να σας βγάλω
τα συναισθήματά σας στην επιφάνεια.
Εκείνα τα λεπτά συναισθήματα,
που δεν μπορώ να τους βρω λέξεις.
Δεν μπορώ να τα πω με στίχους.
Λυπάμαι.
Δεν μπορώ να μιλάω εσαεί.
Είναι φορές που χορεύω.
Άλλες φορές τραγουδάω.
Κι απόψε ακούω μουσική.

Αυτά έγραψα σα σχόλιο για το παρακάτω βίντεο. Κι ύστερα πρόσεξα ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα ποιήματα που έχω γράψει...

Ακούστε μαζί μου την υπέροχη αυτή μουσική απ' αυτή την υπέροχη φωνή... για να νοιώσετε σαν κι εμένα τούτη τη στιγμή...

Keith Jarrett Solo

.

28η οκτώβρη αύριο.

Ζητώ Συγγνώμη

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη
θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγνώμη

Σε ένα ιατρείο μικρό της γειτονιάς
πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίες
κι είδα ανθρώπους μιας παλιότερης γενιάς
που περιμέναν του γιατρού τις οδηγίες

Είχε ησυχία λες και μπήκα σε ιερό
κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια
ο γέρος μου έχει πια πεθάνει από καιρό
μα είχε προλάβει να χαρεί τρία εγγόνια

Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά
τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου
κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά
θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου

Ο ένας είχε το ένα πόδι του λειψό
άλλος το χέρι του δεμένο και πονούσε
ο τρίτος φόραγε κολάρο στο λαιμό
κι ένας άλλος την κυρά του κουβαλούσε

Ο νους μου πήγε στον πατέρα μου ξανά
τότε που μου έλεγε τα βράδια ιστορίες
σαν να είναι τώρα τον θυμάμαι να πονά
και να μιλάει για νεκρούς και τραυματίες

Κι όλοι αυτοί για την δική μου λευτεριά
έζησαν χρόνια κατοχής και τυραννίας
ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά
και πολεμούσαν στα βουνά της Αλβανίας

Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή
κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνους το χρωστούσα
κι ήτανε μες τα γηρατειά τους τόσο απλοί
ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα

Πρόσωπα τίμια χωρίς εγωισμό
κι αν μες το πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει
με ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό
όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει

Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή
έσκυψα κάτω και είχα χάσει την μιλιά μου
μου ήρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ
και ευτυχώς που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη
θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πάλι ταπεινά ζητώ συγνώμη

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές•δυό τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι, ολίγες μέντες από δυό κοντά κοντά βαλμένες ανάσες, ένα τραγούδι βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος, και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντοτε.
Όλα όσα, μ' άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη
να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ.
Αποδίδω μεγάλη σημασία σ' αυτό το έσχατο του εαυτού μας αντίτυπο.
Που, εάν συμβαίνεινα διακρίνουμε πίσω του αφρισμένη τη θάλασσα ή λευκό το σπιτάκι, να προσπερνάμε,
τάχατες οι ανώτεροι εμείς, παρά να γονυπετούμε και να κάνουμε το σταυρό μας με δέος.
Ένα εικόνισμα είναι κι αυτό το πελαγίσιο κομμάτι που το ξύλο του έχει μαυρίσει από τους
καπνούς παλαιών αγώνων αλλά που τ' αγιωτικό του αναδίδει ακόμη Αναξίμανδρο.
Μιλώ μ' έναν φανατισμό που δεν είναι παρά σωφροσύνη στον κύβο.
Να 'σαι σκληρος απέναντι στο μέλλον σου μαρτυρεί πόσο τρυφερός είσαι ήδη απέναντι στα στοιχεία που κρυφά προσφέρεις για να το συνθέσουν.
Αλλά ποιό μέλλον; Τίνος; Το απώτερο, το μετά κάθε ιδιώτη μέλλον, που αυτό είναι και το δημόσιο. Πάνω σέ τέτοιου είδους λατρευτική στάση, φαντάζομαι θα ήταν δυνατόν να συμπέσουν οι κορυφαίοι της πολυθεΐας και οι άγιοι πάντες της χριστιανοσύνης. Με τον ίδιο τρόπο που σ'ενα πέτρινο, σχεδόν διάφανο ειδώλιο
που λευκάζει κι αναδύεται από τα κύματα συμπίπτουν οι λιγοστές γραμμές της Πάρου ή της
Σικίνου και οι πτυχές του μανδύα μιας αγίας Μαρίνας, η μιας Διαμάντως που εναποθέτει
λουλούδια στον επιτάφιο.


Οδυσσέας Ελύτης – Τα δημόσια και τα ιδιωτικά

- Απολαυστε το!

Καθώς περπάταε στο ναό να φτάσει στο ψαλτήριο,
με το μαλλί σαντρέ ξανθό, από το κομμωτήριο,
απλώνει το χεράκι του να πιάσει το τροπάρι
και τονε φέρνει η μοίρα του μπροστά στον Κασιδιάρη.

-Τι θέλεις καλέ σύ εδώ, του λέει με λάγνο βλέμμα,
τι σχέση έχει ο θεός
με το "τιμή και αίμα"?
-Εγέρθητου μωρή λουλού του λέει ο Ηλίας
(πού είχε φιλοσοφική τελειώσει στας Αγγλίας...)
μετάνιωσα που έδειρα τη Λιάνα την Κανέλλη
κι ήρθα να πάρω σχώρεση απ' τον παπα-Βαγγέλη
που είναι και καλός παπάς μα και καλός φασίστας
κι όταν τελειώνει η λειτουργιά δουλεύει και μπασίστας
σε μέταλ μπλάκ συγκρότημα μαζί με τον Καιάδα.
...Ξέρεις, αυτό το ...μόγγολο που ψήφισε η Ελλάδα.

Κι΄όπως τα έλεγε όλα αυτά και την ψυχή του άδειαζε
ο Πέτρος από μέσα του με πάθος τον χαλβάδιαζε,
γιατί όπως και να το πείς, ο Ηλίας είναι ωραίος.
(άσχετα αν στη Μιχαλού έχει μεγάλο χρέος).

Και έτσι γνωριστήκανε και βγήκαν κι ήπιαν τσάι
κι ένιωσε ο Πέτρος μέσα του σαν κάτι να κλωτσάει.
σαν ένα φρόνιμα εθνικό, σαν κλέος ένα πράμα
και φυσικά δεν άργησε να γίνει και το θάμα
και ο Πέτρος μας δρασκέλισε της μοίρας το κατώφλι
κι ένα φιδάκι τόσο δά πετάχτηκε απ' το τσόφλι.

Μα το φιδάκι θέριεψε κι έγινε μαύρο φίδι
κι ο Πέτρος μας απέκτησε το νέο του στασίδι
και χώθηκε σιγά-σιγά στου φασισμού τον βόθρο
κι ούτε που έλειψε ξανά από κανένα όρθρο.

Μαζεύονταν κάθε πρωί και ψέλνανε τροπάρια
κι όλοι μαζί προσκύναγαν του χίτλερ τα παπάρια.
Κι όταν τελειώναν οι ψαλμοί, σαν έπεφτε το γέρμα,
βγαίναν να δείρουν αλβανούς κι όσους με σκούρο δέρμα
έπεφταν μπρός στο δρόμο στον Άγιο Παντελεήμονα,
κι ως πλάσματα πανέξυπνα κι απίστευτα νοήμονα,
δε δέρναν μόνο αλλοδαπούς που είναι κάπως σκούροι,
δέρνανε κι όσους μαύρισαν στα μπάνια στο Καβούρι.

Κι έτσι ολοκληρώθηκε ο Πέτρος πιά ως άντρας
κι ούτε που τούπανε ξανά πως είναι ντιγκιντάγκας
διότι η Χρυσή Αυγή, εκτός απ' όλα τ' άλλα,
πριν να σου δώσει γιά να πιείς του φασισμού το γάλα,
ρίχνει μέσ' στο ποτήρι σου χάπια τεστοστερόνης
κι εκεί που είσαι γκέουλας γίνεσαι Παπαχρόνης.

Κι έτσι λοιπόν τον έκαναν και Έλληνα μα και άντρα
και του κρεμάσαν ύστερα και μια γαλάζια χάντρα
μήπως και τον ματιάσουμε άμα τον συναντήσουμε,
γι' αυτό αν τον δούμε από κοντά, θα πρέπει να τον φτύσουμε.
Που απ' την πολλή ευσέβεια κι απ' την χριστιανοσύνη
προσκύνησε το φασισμό και την παραφροσύνη.

Φτού σου λοιπόν λεβέντη μας φτού σου βρε παλληκάρι μας,
πήρες το χρίσμα των ναζί, πάρε και το παπάρι μας !

Παύλος Κιρκασίδης.

Εδώ βρήκα ένα ωραίο ποίημα. Άδειο όπως αισθάνομαι κάτι ώρες