Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού
Όταν ασπρίσουν τα κόκκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκκαλα
θάχουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι
Αν τρελλάθηκαν η γνώση τους θα ξαναρθεί,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος θ' αναδυθούν
Αν χάθηκαν οι εραστές δεν θα χαθεί η αγάπη
Κι ο θάνατος δεν θαχει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Όσους βαθειά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
Δεν θ' αφανίσει ανεμοστρόβιλος
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν
Στον τροχό αν τους παιδεύουν δεν θα τους συντρίψουν
Στα σπασμένα τα χέρια τους θαναι η πίστη διπλή
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι
Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα
Εκεί που εν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα
Τρελλοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.

Ντύλαν Τόμας, «Κι ο Θάνατος δε θάχει πια εξουσία»
Μετ. Λύντια Στεφάνου.





Ο Κρις θα βρεθεί στο δίλλημα, πρέπει να επιστρέψει στην γη μόνος ή να μείνει για πάντα στον Solaris με την αγαπημένη του, δέσμιος μιας κατάστασης που δεν είναι αληθινή;

Solaris Μια ταινία αριστούργημα

Να κι ένας ωραίος φίλος του Solaris.

Εδώ συνειδητοποίησα ότι όταν είδα κι εγώ την ταινία με είχε πάρει ο ύπνος. Ξύπνησα προς το τέλος και είχα μια έντονη αίσθηση μαγείας και συγκίνησης. Τότε αποφάσισα να τη δω και πάλι με την πρώτη ευκαιρία. Έτσι κι έγινε. Φυσικά μ' αποζημίωσε. Η ταινία είναι ταξίδι εσωτερικό. Αν μπορείς να το κάνεις. Αλλιώς "άφ' το".

Ο καλός Στρατιώτης Σβεϊκ, η ελευθερία και οι σοσιαλιστές !!!



"...Αργότερα στο ψυχιατρείο ο Σβεϊκ μιλούσε και έλεγε καλά λόγια για τον εαυτό του και για τους άλλους τρόφιμους.
- Λευτεριά. Κάνεις ότι σου καπνίσει χωρίς να δώσεις λογαριαμό σε κανένα. Κυλιέσαι, ουρλιάζεις, ξεγνυμνώνεσαι,παραμιλάς, δαγκώνεις, χτυπάς και τέτοια. Αν όλα αυτά κάποιος τα έκανε στο δρόμο θα΄ταν περίεργα και παράξενα και τρελά. Στο ψυχιατρείο θεωρούνται πολύ φυσικά.
Ούτε..ούτε στα όνειρά τους οι σοσιαλιστές είδαν τέτοιου είδους λευτεριά.
Μπορεί να έισαι ο Θεός, διάβολος, Παναγιά, Πάππας,Ναπολέοντας, Βασιλιάς, Αυτοκράτορας, Άγιος...Είναι γιομάτος ο παράδεισος από όλους αυτούς και απόλες τις ιδέες. Την πιο μεγάλη φασαρία κάνει ένας φιλαράκος που λέει ότι είναι ο δεκάξι τόμος της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας. Έχει πλάκα ο άνθρωπος. Από τον καθένα ζητάει να βρει την λέξη "ραπτομηχανή". Αλήθεια το λέω ότι και αν κάνει κάποιος εδώ μέσα είναι καλώς καμωμένο....."

Απόσπασμα από το βιβλίο του Τσέχου σατιρικού συγγραφέα Γιάροσλαβ Χάσεκ
Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ (Švejk).

Η αγνώριστη γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό το 1820 μόλις γύρισε από την Ιταλία σε ηλικία 22 ετών.

Η Αγνώριστη

Ποιά είναι τούτη
που κατεβαίνει
Ασπροεντυμένη
Απ' το βουνό;

Τώρα 'που τούτη
Η κόρη φαίνεται
το χόρτο γένεται
άνθι απαλό

Κ' ευθύς ανοίγει
τα ωραία του κάλλη
και το κεφάλι
συχνοκουνεί

Κ' ερωτεμένο,
να μη το αφήση
να το πατήση
παρακαλεί

Κόκκινα κι όμορφα
έχει τα χείλα
ωσάν τα φύλλα
της ροδαριάς

Όταν χαράζει
και η αυγούλα
λεπτή βροχούλα
στέρνει δροσιάς.

και των μαλλιώνε της
τ' ωραίο πλήθος
πάνου 'ς το στήθος
λάμπει ξανθό

έχουν τα μάτια της
οπού γελούνε
Το χρώμα που 'ναι
'Σ τον ουρανό

Ποιά είναι τούτη
Που κατεβαίνει
Ασπροεντυμένη
Απ' το βουνό

Αυτος ο τυπος γραφει ποιηματα , οχι στο πληκτρολογιο αλλα στους δρομους

fridge.gr/60478/stiles/robert-montgomery...mpaign=hootsuite-gen

Ας αφήσω εδώ μια λέξη
Ίσως δέσει με κάποια επιφωνήματα
συνεισφέρει στο νόημα μιας κραυγής

...


Αυτούσια σκέψη
στη διάθεση των ανακριτικών αρχών
κατά της διαφθοράς των ποιητών


Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α







Κρανίου τόπος, στα τέλη του 2012

Καλυτερη μεταφραση , λεει. Ας το ξανακουσουμε...

Εκεί στου ποταμού την πέρα όχθη
κάθισα ένα βράδυ μοναχός
παρέα τα βατράχια είχα
και λίγο απ των αστεριών το φώς

Τη σκέψη αφήνω να σκορπίσει στο σκοτάδι
την άμμο πιάνω και στα δάχτυλα μετρώ
αέρας φρέσκος μου ρχεται σαν ένα χάδι
ύστερα φεύγει μα την αύρα του κρατώ

Τριζόνια ακούω ανάμεσα στα φύλλα
με ήχους τόσους μου κρατούνε συντροφιά
τους φόβους διώχνω που ξανάρχονται κοντά μου
το βλέμμα στρέφω στου ουρανού την ομορφιά

Αστέρια πέφτουν σε τροχιά που αργοσβήνει
μα πριν προλάβω να τους στείλω μιαν ευχή
ξεχνώ τα λόγια και ξανά αναρωτιέμαι
αν έχει νόημα να κάνω προσευχή

Μέσα στη νύχτα την ευχή μου ποιος να ακούσει
ψυχρός αέρας το παγώνει ότι κι αν πω
ρωτώ τριγύρω μα απάντηση δεν παίρνω
μονάχα ακούω της φωνής μου την ηχώ

Του κόσμου τα νοήματα μικραίνουν
σαν κόκκος άμμου γίνονται όλα μονομιάς
αστέρια του ουρανού που ταξιδεύουν
φύλλα στο δάσος που σκεπάζει ο χιονιάς

Τα βάσανα μαζί και τις σκοτούρες
αέρας παίρνει και τα διώχνει μακριά
στα αυτιά μου ακούω νάρχεται μονάχα
χτύπος απ τη δική μου την καρδιά

Απάντηση να δώσω δε με νοιάζει
νοιώθω μονάχα της νυχτιάς τη σιγαλιά
γαλήνη στην ψυχή μου μέσα είναι
που μοιάζει γυναικεία αγκαλιά.